Uzağına düştüğüm gece,

Sabaha çıkamıyorum.

Yatağım ölüm doğuruyor sensiz.

Ağaçtan bir yaprak düşüyor suya.

Uykularıma sarılıyorum.

 

Bir keman bölüyor geceyi.

‘Bölücü’ oluyorum.

Dünyayı orta yerinden bölerek.

 

İstanbul,

Benim bölücü şehrim

Öteki yüzüm,kimliğim,kimsesizliğim...

 

Ellerime sinmiş kokun.

‘Öteki’ yüzün jilet gibi

Kesiyor şah damarımı .

 

Yüzünü astığın gün,

Kan damlıyor

Sayfalarında saklı tuttuğun ‘gül’den...

 

Senin tarihini ben yazdım!

Nasıl unutur bir nefer,

Matarasındaki suyu paylaştığı günleri...

 

Bir otel odasındaki

Yalnızlığı bilir misin?

Göz kapaklarımda ağır bir metal

Üstüme üstüme geliyor

Gökyüzü.

Altında kalıyorum gecenin.

 

Çığlık çığlığa

Sabaha yalvararak gel diyorum .

Bir türlü gelmiyor..

 

Bir türlü kapatamıyorum

Gözlerimi

Sensiz...

 

 

1 Nisan 2007 Adana

 

Deral Baran