İki mevsim ortasında hep rüzgâra dönük yüzüm

Yokluk nedir bilmeyenler anlamaz halimden

Mektuptaki son satırı ıslak olmayan sezmez

Sevemez, gönlümden geçen yoksul mısralara

Dokunamaz, taze baharlar derenler görmez

İki sokak ortasında hiç kalmamışsa ne gam

Semiz sofralarda savrulmuş lûgatleri olanlar

Duymaz bir başına guruba uzanan çığlığımı

İki dağın eteğinde çıplak ayaklarım yorgun

Dönemem bıraktığım diyara bekleyeceğim

Çimenlerde kalan o bayıltan rayiha şimdi yok

İki satır yazanı olanlar zirvede bak şen şakrak

İki dağın eteğinde hep yanık rüzgârlar eser

Elini uzatmayan hissetmez son nefesimi

Kimse duymaz guruba karışıp giden o son

Kelimemi

TURHAN BOZKURT