İLK VAKİTLER

Sen bir mevsim kadar kısa Bir omur kadar uzun çerçeveden gülümserken Ben hep ilk vakitlerin türkülerini çıkarırım sandıktan

Kâğıt kalem aramadan

Yazar dururum havada asılı defterime

Aşkın içimde kanattığı yarayı

Deştikçe çöreklenmiş acıları

Huzur bulurum

Hep senden hatıralar konar avuçlarıma

Yine uzak bir köye dâir hülyalı bir dörtlük

Karalarım

Gidemeyeceğimi bile bile ıhlamur kokularını

İçime çeker yola koyulurum

Sen bir mevsim kadar kısa

Bir ömür kadar uzun çerçeveden gülümserken

Ben hep ilk vakitlerin türkülerini çıkarırım sandıktan

“Yar deyince kalem elden düşüyor

Lambada titreyen alev üşüyor

Üşüyor...”

TURHAN BOZKURT