Yağmur Çocukları

Yağmurdu beklediğimiz bir gece vakti.
Altında ıslanacak ne kadar günahımız varsa.
Ellerimizde geride kalan birkaç satır.
Ayın gölgesinde çocuklarımız nöbette.
Hangi ölümü kutsayacağız bilemiyorum.
Altından kafesler asılmakta boynumuza.
Bir açıp bir kapanmaktayım güneşin ayazında.
Endamında barışın izleri varken,
Ellerim kerpiç duvarlarda asılı kalıyor.
Bir gülü dermenin mevsimindeyim.
Sarılıp koynunda bir ömrü tüketsem de
Bedenimde toprak izleri 
Yan yana iki anıt gibi gecenin karanlığında.
Ellerimiz hangi yaprağa uzansa
Sessizce
Toprağa düşmekte...

Deral Baran