SAÇAKLI EVLER
Saçaklı evler vardı
Pencerelerinde güngörmüş kadınlar
Ağaçlı yollar vardı
Her birinin sonunda büyürdü evler
Çocuklarıyla beklerdi anneler
Bahar hep aynı gün gelir
Hüzün sarısı aynı gün kopardı dalından
Yağmura bağrını açan toprak
Şimdi hayal gibi anlar vardı
Şehirlerde de özgürdü çocuklar
Baba yolu gözlerken anneleriyle
Ihlamur kokuları gelir geçerdi
Kapı önlerinden
Uzun boylu ustalar kayboldu
Çok geçmedi yıkıldı saçaklar
Ardından kesildi ıhlamurlar
Yollar uzadı, evler küçüldü
Anne de çocuk da yoruldu
Toprak bozuldu, yağmur savruldu
Bahar da hazan da gelmez oldu
TURHAN BOZKURT
|