İLK VAKİTLER
Hep bu ikindi vakitleri seni düşünürüm
Kâğıt kalem aramadan
Yazar dururum havada asılı defterime
Aşkın içimde kanattığı yarayı
Deştikçe çöreklenmiş acıları
Huzur bulurum
Hep senden hatıralar konar avuçlarıma
Yine uzak bir köye dâir hülyalı bir dörtlük
Karalarım
Gidemeyeceğimi bile bile ıhlamur kokularını
İçime çeker yola koyulurum
Sen bir mevsim kadar kısa
Bir ömür kadar uzun çerçeveden gülümserken
Ben hep ilk vakitlerin türkülerini çıkarırım sandıktan
“Yar deyince kalem elden düşüyor
Lambada titreyen alev üşüyor
Üşüyor...”
TURHAN BOZKURT
|